Strona:Sonety Shakespeare'a 1913.djvu/18

Ta strona została uwierzytelniona.

Gdym duszę świata nasycił obrazem,
To Wujek ruszył niepamięci głazem,
Lub echo jakiejś zapomnianej pieśni,
Czytanej wcześniej.

Potym już same płynęły sonety.
Choć żadnej może nie mają zalety,
Pókim przekładał, słońce mi świeciło
Jasno i miło.

Jeśli mój przekład razi czytelnika,
To miast w ostrego bawić się krytyka,
Niech pisze, nie chcąc języka zagłady,
Do Szkolnej Rady.


S.... 4. VI. 1913 r.