Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/149

decznie, a czując w duszy ulgę, że ten termin nie taki bliski i zależy od wielu okoliczności... — Chcesz, abym ci w czem była pomocna?... Chętnie służę. Nie zapominaj, Hanko, że kocham cię nadal...
 Hanka czuła się od paru sekund głęboko wzruszona. Jednak ta kobieta, o tak okropnej przeszłości, była jej matką... I to matką do tego stopna oddaną, że wybaczyła wszystko, nawet brutalne słowa, jakie w rozmowie padły, nawet „zdradę“ i narzeczeństwo poza jej plecami zawarte... Byle ona, Hanka, była szczęśliwa!... Bolał ją prawie ten ogrom uczucia, na które nie wolno jej było odpowiedzieć.
 — Niestety... — szeptała, zmięszana.
 — Odrzucasz moją pomoc?... Trudno... Przygotowana byłam na te słowa... Ale jeszcze jedno...
 — Słucham?...
 — Czy zawiadomisz mnie o waszym ślubie? Czy później zezwolisz, abym was odwiedziła?
 — Ślub urządzimy zapewnie bardzo cichy! — odparła wymijająco Hanka. — Co do odwiedzin...
 — Nie życzysz sobie?
 Serce Hanki ściskało się coraz mocniej...
 — Mamo!... Zrozum... Może za parę lat... Niech trochę zapomną... Twierdzisz, że sprzedajesz „Helwirę“. Wyjedź na jakiś czas zagranicę...
 Helmanowa rzuciła teraz zapytanie, od odpowiedzi na które zależał stopień jej zemsty.
 — Nie chcesz mnie widywać?...
 — Mamo...
 — Nie uczyniłam ci przecież nic złego... Byłaś mojem umiłowanem dzieckiem... Zapewne wyjadę...