Strona:Stefan Barszczewski - Obrazki amerykańskie.djvu/115

 — Jakto — odpowiada — moje własne nazwisko rodowe?
 — Przyznam się, że połamałbym sobie język przy tej czynności.
 Spojrzał na mnie z pogardą czy politowaniem, wyjął ołówek z kieszeni i napisał:
 — Bjashchotovski.
 — Can you read it? — spytał.
 — Certainly! — zawołałem, przyjrzawszy się napisowi, i odczytałem go biegle.
 — A jakże język pański, połamał się?
 — Nie! — odparłem ze śmiechem.
 — Pozwól więc pan powiedzieć sobie, że miljony panu podobnych obywateli amerykańskich zapominają przysłowia: „Kto zna dwa języki — ma dwa rozumy.”
 — To znaczy, że mam nabyć waszego polskiego rozumu.
 — Dlaczego nie? Nie śmiałbyś się pan wówczas z nazwisk, których wymówić nie potrafisz, nie wymawiałbyć Sienkiewitz, Padriuski, nabyłbyś łatwości nauczenia się innych języków, bo nasz jest tak obfity w dźwięki, że nawet z waszem the łatwiej sobie radę