Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/14

Ta strona została uwierzytelniona.

zwracając się do Czorsztyńskiego. — Więc na 30 kroków, co?
— Tak. Lecz pozostaw to mnie; sam odmierzę. — Tamten uśmiechnął się.
— Naturalnie; masz dłuższe nogi — odpowiedział półgłosem.
Od wieży ratuszowej nadpłynęła szeroka, spiżowa fala wydźwięku. Biła dwunasta w południe.
— Pan przeciwnik spaźnia się. Czy długo będziemy czekali? — zapytał zniecierpliwiony Danielski.
— Musiała zajść w ostatniej chwili poważna przeszkoda — wytłumaczył Pomian, zapalając cygaro. — Możemy poczekać choćby z godzinę.
— Za pozwoleniem! — sprzeciwili się jednomyślnie przyjaciele. — Za pozwoleniem, mój kochany! Jeżeli nie zjawi się do godziny wpół do pierwszej, spisujemy protokół. Taka była umowa; wiedzą o tem doskonale.
— Jak chcecie — odpowiedział obojętnie, goniąc wzrokiem spirale błękitnego dymu.
Czorsztyński wydobył z puzdra parę pistoletów i podał do oglądnięcia towarzyszowi.
— Wszystko w porządku — skonstatował po chwili Danielski. — Po 6 naboi w magazynach; wystarczy...
Przerwał mu nerwowy odzew trąbki automobilowej.
— Nareszcie! — odetchnął z ulgą Pomian, odrzucając cygaro.
Z wnętrza pojazdu wyłoniły się czarne, smukłe