Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/133

i trochę zalęknioną, inni nie tracili fantazyi, a kłaniali się spotykanym znajomym z uśmiechem prawie tryumfującym.
 Zagospodarowaniem się w kozie kierował Brodowicz, który mimo młodości, bo zaledwie dwudziestą czwartą liczył wiosnę, w tej mierze starym był praktykiem. Odwiedzał on już „rataja“ kilkakrotnie, a znał też i inne podobne ustronia; miał zatem pewną, jak mawiał, „rutynę więzienną”.
 — Chodzi o zdobycie wygodnej kamery — mówił, kręcąc się po ciemnym, brudnym, niewypowiedzianie cuchnącym kurytarzu. Zaglądał do cel, pertraktował z ich mieszkańcami, próbował układów.
 — A wielu was?
 — Ośmiu.
 — Ho, ho, ho!
 Zamykano im drzwi przed nosem.
 Pełno! pełno! za pełno!
 — Duda! — krzyknął ktoś z kurytarza.
 Trelski odwrócił się, ale w ciemnościach nie mógł dojrzeć wołającego. Dopiero, skoro tamten odezwał się po raz wtóry, poznał Grzymałę.
 — Duda! bywaj, mam dla ciebie miejsce.
 Trelski ruszył w tamtą stronę, a za nim inni rzucili się kupą. Jednakże zdążyli się prze-