Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/29

—   263   —

 Obie zakrzątnęły się żywo, by spełnić jego polecenie, on tymczasem wyszedł z zakłopotaną twarzą. Za drzwiami czyhała już pobożna siostra.
 — Był pan u hrabianki? — pytała.
 — Tak jest.
 — Czy już wstała?
 — Jest chora.
 — Cóż jej jest?
 — Nie wiem.
 — Muszę ją odwiedzić i pocieszyć, jest to najlepsze lekarstwo.
 Natychmiast udała się do pokoju hrabianki, a z nią i kasztelan.
 — Co robi? — spytał swą żonę.
 — Modli się.
 — Nic innego, jak tylko, wszystek rozum uleciał jej z głowy.
 — Prawdopodobnie podczas modlitwy napadł ją szał.
 Siostra Klaryssa wzięła chorą pod swoją opiekę. Od tej chwili odosobniono hrabiankę zupełnie od innych, nic się o niej nie można było dowiedzieć, nikt jej nie widział, umarła dla świata.
 W dzień po tym zajściu szedł samotny mnich gościńcem z Manrezy do Rodrigandy. Przybywszy do wsi, wstąpił do gospody i kazał sobie podać szklankę wina. Gdy chciał za nią zapłacić, gospodarz nie przyjął pieniędzy.
 — Nie wezmę nic — mówił. — Wypijcie jeszcze jedną lub dwie szklanki, pobożny człecze, zmówcie tylko za naszą chorą panią „Zdrowaś Maria“ i „Ojcze nasz“.