Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/5

—   295   —

 — Korregidor także jest między nimi.
 — Który?
 — zapytał Zorski.
 — Z Manrezy.
 — Ach, ten przyszedł w samą porę!
 — O, sennor, opór jest niemożliwy. Jest ich przynajmniej dwudziestu.
 Zorski przekonał się jednym spojrzeniem o prawdziwości tych słów i rzekł stanowczo:
 — Pomimo tego będę walczyć!
 Wtem nieznajomy wstał i rzekł:
 — Nie kłopocz się, sennor! Zaopiekuję się tobą.
 Zorski spojrzał ze zdumieniem na mówiącego i zapytał:
 — Kim jesteś?
 — Szlachetny przyjacielu! Dałeś mi wina, za to cię bronić będę. Czy nie widzicie, że ksiądz już wyszedł? Znamy się od dawna. Przywiedzie on posiłki. Bądźcie spokojni i zostawcie mnie całą robotę.
 Alimpo ukrył się z Elwirą w najciemniejszym kącie izby. Zorski usiadł, trzymał jednak broń w pogotowiu. Tymczasem zabrzmiały na dworze różne okrzyki.
 — To oni — rzekł jeden głos.
 — Tak, to są sanki i konie hrabiego — dodał drugi.
 — Zasłużymy sobie na nagrodę — wołał trzeci radośnie.
 — Zsiadać! Wejść do domu! — krzyknął czwarty.
 Był to głos korregidora z Manrezy.