Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/3

—   349   —

 Przytuliły się do niego i całowały w usta i policzki. Był to prześliczny obraz szczęścia i wesela; on silny i przystojny, one dwie wiotkie postacie.
 Tymczasem ruszył Robert ze swym lisem w dalszą drogę i wszedł przez bramę na podwórze zamkowe. Stał tam parobek, któremu nadleśniczy powierzył nadzór nad swym gospodarstwem.
 — A, macie go? zapytał chłopca, zobaczywszy lisa na jego barkach.
 — Ja go mam — brzmiała dumna odpowiedź.
 — Ty? Tak to widzę, któż go zastrzelił?
 — Kucharka! — odpowiedział Robert, krocząc z miną obrażonego granda. Szedł po schodach, przekonany, że złajał parobka słusznie i zapukał do drzwi leśniczego.
 — Wejść! — odezwał się gniewny pomruk z wnętrza pokoju.
 Pan kapitan był jeszcze tego samego usposobienia, w jakim zastał go królewski komisarz policji. Robert wszedł, pokłonił się po wojskowemu i rzekł:
 — Tu jest ten łotr, panie kapitanie!
 Natychmiast rozjaśniła się twarz nadleśniczego. Powstał, przystąpił i rzekł:
 — A! to stary łotr! To szczwany, bardzo stary lis. Gajowi z pewnością nie łatwo dali mu radę.
 — Gajowi mieli z nim robotę, lecz nie ja.
 — Ty nie, do wszystkich diabłów! Sądzę, że jest za ciężki dla ciebie.
 — O, panie kapitanie, on był lekki i dał się zastrzelić łatwo.
 — Więc niosłeś go przez cały las, malcze?