Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/15

—   389   —

 — To może nazywa się Rodriganda?
 — Tak, tak, tak się nazywa! — krzyknął Robert. — Czy tatko zna tę miejscowość.
 — Nie, ale słyszałem o niej. Hm, to dziwne.
 — Cóż takiego?
 — I tego doktora Zorskiego uwięziono niewinnie?
 — Tak, pani Zorska mi to opowiadała.
 — Gdzie?
 — W — w — w mieście, którego imię przypomina porcelanę.
 — Masz może na myśli Barcelonę?
 — Tak, tak.
 — To doprawdy bardzo dziwne!
 — Co takiego?
 — Nie wiesz, za co go uwięziono?
 — Nie powiedziała mi tego.
 — Czy może przez człowieka, który zniknął, w Rodrigandzie?
 — Nie. Ale, mój Boże, cóż ty wiesz o tym. W Rodrigandzie zniknął rzeczywiście jeden człowiek. Pani Zorska to opowiadała.
 — A! Któż to był?
 — Porucznik od huzarów.
 — Hm. I nie wiedzą, gdzie on teraz jest?
 — Nie. Ale czekaj no, przypominam sobie: doktór Zorski sądzi, że go porwano na jakiś okręt.
 — Do stu piorunów! Zgadza się! Jak nazywał się ten okręt?
 — Pani Zorska tego nie powiedziała.