Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/6

—   408   —

 — Tombi nazywacie się? to nie polskie nazwisko.
 — Nie jestem Polakiem, panie, jestem Gitano.
 — Hiszpańskim cyganem? — zapytała Róża.
 — Tak, moja pani — odrzekł Tombi po hiszpańsku.
 — Z której okolicy?
 — Z żadnej — odparł z żałosnym uśmiechem. — Gitano nie ma ojczyzny. Nie wie co to jest blisko, czy daleko. Ciągle wędruje, a gdzie przyjdzie, wszędzie jest obcy.
 — O, jakże się cieszę, że słyszę mowę ojczystą. Ale jakże dostaliście się do tej służby?
 — Nie raz wędrowałem przez Hiszpanię, Francję i Niemcy. Gdy przybyłem tutaj, potrzebni byli ludzie. Właśnie w tym czasie spotkałem pana kapitana, a że umiałem strzelać, zapytał mię, czy nie chciałbym tu zostać. Pozostałem.
 — Jak dawno temu? — zapytał Zorski.
 — Trzy lata.
 — Tak, jak i moja matka. Lubię cyganów. Ile razy ich spotykałem podczas mojej podróży jako chłopak, czy student, zawsze byli dla mnie uprzejmi.
 Nie przeczuwał, że znajdował się pod opieką królowej cyganów.
 — Gitano jest przyjacielem swoich przyjaciół, a wrogiem wrogów — rzekł borowy.
 — Nie macie krewnych? — zapytał Zorski.
 — Mam dużo krewnych. Wszyscy cyganie są moimi braćmi i siostrami. Ojca nie mam, ale matka moja żyje. Nazywa się Carba.