Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/4

—   826   —

Tych nie powitałbym wcale. Nie mogłem przecież’ wiedzieć, że to właśnie pan przybywa.
 Oblicze Indianina rozjaśniło się.
 — A więc jestem tu mile widziany?
 — Bardzo. Pan ma twardą rękę, a takiej trzeba naszemu biednemu krajowi.
 — Tak, i tę twardą rękę poczuł już niejeden. Przed chwilą także ktoś. Czy znasz pan hacjendę Vandaqua?
 — Tak, jestem przecież jej sąsiadem.
 — Ileż może ona przynieść z dzierżawy?
 — Ależ ona jest własnością, a nie dobrem dzierżawnym.
 — Odpowiadać na moje pytanie!
 — No, gdyby znajdowała się w lepszych rękach, można by zapłacić dziesięć tysięcy duros, teraz napewno nie jest tyle warta.
 — Dobrze, weź pan ją w dzierżawę za siedem tysięcy duros.
 Arbellez popatrzył zdziwiony na Indianina.
 — Zdaje się, że mówię wyraźnie. Chcę oddać ją panu w dzierżawę. Skonfiskowałem ją na rzecz państwa i oddaję panu.
 Arbellez przeląkł się.
 — Właściciel zginął od mojej kuli, był bowiem zdrajcą. Rodzina jego musiała opuścić dziedzictwo. Musisz się prędko zdecydować.
 — Dobrze, ale — — — —
 — Żadne ale! Przynieście pióro i atrament. Zaraz tę sprawę uporządkujemy!
 I jak wszystko, co Juarez wziął do ręki, tak i tę