Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/2

—   1022   —

 Kapitan zdobył się na odwagę, przystąpił do niego i rzekł:
 — Chociaż jest pan wielkim Księciem Skał, proszę złożyć broń, jest pan moim jeńcem!
 — Ani myślę. Zresztą, macie, sennores, tylko swoje szpady. Wyciągnę rewolwer, a jesteście zgubieni. Ale nie uczynię tego. Powiedziałem, że nie jestem waszym nieprzyjacielem i proszę mnie puścić!
 — Pan zostanie! — rozkazał rotmistrz.
 — To jest pańskie ostatnie słowo?
 Podniósł pięść i w tej chwili rotmistrz runął bez zmysłów na podłogę. Nim obaj porucznicy zrozumieli, o co chodzi, Zorski stał już za nimi. Dwa uderzenia pięścią i oni legli obok rotmistrza. Utorował sobie drogę i wyszedł Na podwórzu spotkał tego samego podoficera, co przedtem.
 — Gotów? — zapytał tenże.
 — Dawno. Wypuście mnie!
 — Drzwiami?
 — Naturalnie, teraz przecież wierzycie, że jestem sam.
 — No, to chodź pan.
 Podszedł do bramy. W tej chwili nadszedł Komancha, który widział pochód Apachów. Wysoka postać Zorskiego utkwiła mu w pamięci. Przysunął się bliżej i zawołał:
 — Książę Skał!
 — Książę Skał! — przeszło z ust do ust.
 — Trzymajcie go dobrze! — zawołał Komancha.