Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/26

—   1746   —

Corteja! Gdyż on to był. — Spojrzał na ziemię, zobaczył kilka dalszych śladów. — Czy synowie Apaczów szukali dalej?
 Indianin skinął głową.
 — Mój brat niech mi towarzyszy: Pośród sitowia była utorowana wygodna droga. Obaj poszli i dotarli wnet do miejsca, gdzie widzieli prowadzący z wody podwójny ślad koński.
 — Ach, tu myśliwy znów wyszedł z wody — rzekł Zorski.
 — A pojechał tam — dodał Indianin, wskazując na prawo.
 Poszli za tym nowym śladem do małego, wydeptanego placyku.
 — Czy moi bracia tu co znaleźli? — zagadnął Zorski.
 — Tu leżał Cortejo — odpowiedział Apacz — i tu spotkał się z białym myśliwym.
 — Dokąd prowadzi ten ślad?
 — Znów do lasu.
 — Czy szliście za nim?
 — Nie. Chcieliśmy uprzednio pomówić z Matava-se.
 — Dobrze. Mój brat sądzi, że myśliwy zabrał ze sobą Corteja?
 — Tak. Posadził go na drugim koniu.
 — A zatem niech mój brat wraz z kilkoma ludźmi wyruszy za śladem, aby sprawdzić, czy prowadzi ku okolicy Candela i Saltillo.
 — To pochłonie wiele dni.
 — Owszem, o ileby się chciało jechać do sa-