Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/7

—   1867   —

 Dziś właśnie Golzen oddawał zakład, koledzy zaś dbali, aby do wydatku dołączyć kpinki.
 — Tak, mój drogi Golzen, tobie idzie, jak i mnie! — mruczał długi, chudy kapitan w uniformie strzelców. — My obaj nie mamy szczęścia, a licho wie, z jakiego powodu.
 — Ba! — roześmiał się Golzen. — Jeżeli chodzi o ciebie, to nietrudno zrozumieć, czemu cię kobiety nie darzą względami. Ta, któraby cię poślubiła, musiałaby zbierać kości na przestrzeni trzech mil’ co jest pracą dla anatoma, a nie dla kobiety.
 — A ja jestem gotów na wszelki zakład, że wszędzie odniosę zwycięstwo.
 — Oho! — rozległo się dokoła.
 — Tak — powtórzył. — Każdy zakład o każdą dziewczynę. Na honor!
 Uderzył ręką o miejsce, gdzie zwykle tkwiła rękojeść szabli, teraz odłożonej. Obejrzał się wyzywająco. Jego zarumienione policzki świadczyły, że nie skąpił sobie wina, i skory był do przecenienia swej potęgi.
 — Miej się na baczności, mój drogi, bo cię trzy: mać będę za słowo.
 — Proszę! — zawołał Ravenow. — Jeśli mnie nie będziesz trzymał za słowo’ to oświadczę, że lękasz się płacenia za drugie śniadanie!
 Golzen z błyskiem w oczach podniósł się i rzekł:
 — Godzisz się na każdy zakład?
 — Tak! — brzmiała zuchwała odpowiedź.