Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/4

—   1948   —

 Branden nie mógł utrzymać języka za zębami.
 — Król, minister spraw wojskowych tutaj? — rzekł. — To wielkie wyróżnienie dla naszego regimentu. Możemy być dumni. Widzicie szkatułkę w ręku szambelana? Dam sobie głowę odrąbać, jeśli to nie jest order. Na pewno otrzyma go Wielki Książę publicznie, a więc podwakroć zaszczytnie. Spójrzcie, hrabia Rodriganda wraz z ministrem spraw wojskowych staneli w niszy okiennej! Rozmawiają szeptem, mają poważne miny, spoglądają na pułkownika. Moi panowie, podejdźmy do pułkownika. Ten podniósł się z lękliwym szacunkiem i postąpił parę kroków na spotkanie.
 — Panie pułkowniku, czy dostał pan moje pismo, dotyczące podporucznika Helmera? — zapytał minister niezbyt przyjaznym tonem.
 — Miałem zaszczyt — brzmiała odpowiedź.
 — I przeczytał pan?
 — Natychmiast, jak wszystko, co otrzymuję z rąk Waszej Ekscelencji.
 — A więc dziwić się należy, że to pismo wywarło wręcz przeciwne skutki. Przypomina pan sobie, że poleciłem panu z naciskiem pana podporucznika?
 — Tak jest.
 — A jednak dowiedziałem się, że okazywano mu niechęć.
 Odwrócił się ostro na obcasie i odszedł. Pułkownik stał przez kilka chwil jak nieprzytomny, poczem dopiero wrócił na swoje miejsce. Widać było, że dostał straszliwą naganę.