Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/4

—   2114   —

 — Nie bójcie się, sennor, on wam nic złego nie zrobi. To najpotulniejszy nos na świecie.
 Wagner roześmiał się.
 — Więc mogę tu spokojnie usiąść?
 — W imię Boże! Od mego nosa nie dostaniecie febry.
 Towarzysz „nosala“ wyglądał tak dostojnie, że Wagner skłonił się mechanicznie i zameldował krótko:
 — Kapitan marynarki, Wagner.
 — Porucznik Helmer — brzmiała odpowiedź.
 Nosal przedstawił się również
 — Kapitan dragonów, Sępi Dziób.
 Wagner nie mógł sobie zdać w pierwszej chwili sprawy, czy to nie żarty; nie miał czasu na zastanawianie się — przyglądał się tylko porucznikowi. Zwróciło to uwagę Helmera, który rzekł z uprzejmym uśmiechem:
 — Mam wrażenie, żeśmy się kiedyś widzieli.
 — Wątpię, sennor. Jest pan jednak niesłychanie podobny do pewnego mego towarzysza, który nosi w dodatku pańskie nazwisko.
 Na twarzy Roberta pojawił się wyraz wielkiego napięcia.
 — Skądże pochodzi ten towarzysz?
 — Z Zalesia, niedaleko Poznania.
 Rozmowa toczyła się dotychczas w języku hiszpańskim; wielka radość jednak, podobnie jak wielki ból, szuka zwykle wyrazu w mowie ojczystej. Robert skoczył więc na równe nogi i zawołał po polsku: