Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/1

—   2225   —

 — Tak. Był to sławny scout, wysłany przez lorda. Nie miałaby zgryzoty z powodu jego nosa; dziedziczyłyby go tylko córki, a nie synowie, córki bowiem dziedziczą cechy ojca, synowie zaś podobni są zwykle do matek. Potem zjawił się trzeci.
 Pochyliła głowę jeszcze głębiej.
 — No — mruknął — zjawił się trzeci. Któż to był taki?
 — Myślisz o Gerardzie? — rzekła, zacinając się.
 — Tak. Ten był najmilszy. Tobie także?
 — Tak — szepnęła po chwilowym wahaniu.
 — Do licha! Sławny człowiek. Dzielny, mocny, przystojny, przy tym łagodny, jak dziecko, skromny jak baranek. I bogaty!
 Zacząłem sobie wyobrażać, że poprosi o twoją rękę.
 Rezedilla milczała.
 Był przecież taki słaby, kiedy odjeżdżał.
 — Mówże, o co chodzi!
 — Miał zamiar.... Chciał.... O mój Boże!
 Przerwała w środku zdania. Utkwiła martwy wzrok w oknie. Była trupio blada; ręce przycisnęła mocno od serca.
 Pirnero poszedł za jej wzrokiem. Otworzywszy okno, ujrzał jeźdźca, jadącego wolno po stromej ulicy. Za jeźdźcem szły cztery muły, obładowane towarem.