Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/4

—   2256   —

Na kolana! — Powalił go na ziemię. — Chodź, młokosie, nałożymy ci obrożę, abyś nie uciekł!
 Po tych słowach zdjął lasso, którym miał przepasane biodra, i otoczył nim korpus i ramiona Manfreda. Bratanek Hilaria nie miał przy sobie broni. Znieruchomiał z przerażenia i, nie stawiając najmniejszego oporu, pozwolił się związać.
 Robert, odetchnąwszy pełną piersią, zawołał radośnie:
 — Chwała Bogu! Nareszcie mi się udało. Jesteście wolni!
 — Wolni? — rozległo się dokoła. — Kimże jesteś sennor?
 — Dowiecie się później. Przede wszystkim trzeba się wydostać z tej śmierdzącej nory. Będziecie mogli iść?
 — Owszem — rzekł Zorski.
 — Jak się otwierają wasze łańcuchy?
 — W kieszeni tego człowieka leży mały kluczyk, który je otwiera.
 Robert zdjął wszystkie łańcuchy. Chcieli mu paść w objęcia, lecz oparł się temu, choć łzy radości płynęły rzęsiście z oczu.
 — Jeszcze nie teraz! Jesteście wszyscy razem? A może gdzieindziej są jeszcze jacyś towarzysze niedoli?
 — Jesteśmy wszyscy — potwierdził Zorski, który zachował zimną krew.
 — Lecz Cortejo i Landola muszą być również tutaj.