Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/8

—   2286   —

 — Wodza jeszcze nie mamy. Prosimy o mianowanie.
 — W takich wypadkach posyła się delegację, a nie jednego człowieka. Gdzież wasze papiery?
 — Delegacja z papierami mogła wpaść łatwo w ręce Juareza. Dlatego przybywam sam.
 — Mam nadzieję, że uczciwy z was człowiek. Znacie tę panią?
 Starzec odwrócił się. Poznał Emilię, zapanował jednak nad sobą i nie okazał, jakiego doznał na jej widok wrażenia.
 — Owszem, znam, — odparł ze spokojem. — To szpieg Juareza. Dziwię się, że ją tutaj zastaję.
 — Ah! — rzekł Miramon, spoglądając na Emilię.
 — Jego Cesarska Mość wie, co to za kobieta? — spytał Mejia. — Dowiedziałem się, że była w klasztorze della Barbara. Mam wrażenie, że nie wszystko jest tam w porządku.
 Domyślając się, jakie Mejia ma zamiary, Miramon odpowiedział:
 — Osobiste stosunki tego pana nic nas nie obchodzą. Zajmuje nas tylko jego misja.
 — Nie wierzę w nią.
 — Sennor! — zawołał Miramon.
 Mejia podszedł doń i rzekł:
 — Cóżto za ton w obecności Najjaśniejszego Pana? Powtarzam, że nie wierzę w słowa tego człowieka, chyba, że otrzymam dowody.