Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/9

—   2287   —

 Cesarz skinął ręką i zwrócił się do Miramona:
 — Generale, pan sprowadził tego człowieka. Czy jest pan przekonany o prawdziwości jego słów?
 — Tak. Całkowicie.
 — To mi wystarczy.
 Zwracając się do Meji, rzekł:
 — Ta pani nie jest mi już potrzebna. Może ją pan odprowadzić.
 Zacisnąwszy pięści, Mejia skłonił się nisko cesarzowi i wyszedł wraz z Emilią, pozostawiając swego wroga i rywala.
 Zdrajca uprzedził go znowu!
 — Musimy poznać tę kobietę — rzekł Miramon do Orbaneza, gdy znalazł się w jego pokoju.
 — Bezwarunkowo. — Pozbawimy Mejię dowodów, cesarza zaś i generała człowieka, któryby im dopomógł do ucieczki. Trzeba będzie rozpuścić pogłoskę, iż uciekli potajemnie. Cesarz wtedy będzie przekonany, że skłamali i uciekli przed odpowiedzialnością. Czy wie pan, gdzie sennorita Emilia mieszka?
 — Owszem. U starej sennory Mirandy. Jestem jej kuzynem; znam ten dom dokładnie.
 — Czy może pan dziś wieczorem wywabić niepostrzeżenie Emilię z domu?
 — Jestem gotów. Cóż dalej?
 — Cesarz nie powinien się niczego domyślać. Poślemy ją do Tuli i wytoczymy proces jako szpiegowi. Pułkownik Lopez jest człowiekiem pewnym