Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/112

— 108 —

 — Wolfisz.
 — Parszywa owca w stadzie Izraela. Mówię, ci, przejrzyj!
 — Już widzę.
 — Co?
 — Człowieka wysmukłego, jak grusza Maćkowa, o twarzy koloru twojego nosa, o nieśmiertelny!
 — Natanielu, zakazuję ci porównań! Mów, sam jest?
 — Z niewiastą...
 — Przystojna?
 — Tak, panie, ale zwróć swoją uwagę gdzie indziej, bo ma zazdrosnego kochanka.
 — Drwię sobie z tego w olimpijski sposób. Mów, słucham.
 — Nachyleni do siebie szepcą.
 — Co mówią?
 — On opowiada, jak się, o panie, przyrządzają kotlety cielęce, a ona słucha z miną kwoki, gdy kur wydobywa przed nią tłustego robaka.
 — Powiadasz, że mówią o kotletach?
 — Tak, o nieśmiertelny!
 — Hm! u mnie także mają być dzisiaj kotlety na obiad. To już pewnie czas... Ten smyk, Faeton, gotów przyjść wcześniej i zje wszystko... a baba każe mi zrobić zacierek. Brrr! Natanielu!
 — O panie!
 — Która godzina?
 — O synu Kronosa, z rumieńcem przyznam ci się, że... zastawiłem wczoraj swój czasomierz.