Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/53

 — Bagh! — pantera drgnęła na ten głos, wyprężając czarny grzbiet w kabłąk, wspierała się przedniemi łapami tak potężnie o stół, że dygotały jej wszystkie muskuły, jak napięte strasznie i z trudem powstrzymywane sprężyny, stół również drżał od naporu i szczękały o siebie naczynia.
 — Bagh! — krzyknął surowo Mahatma, pantera zwinęła się wtedy i jednym potężnym susem skoczyła mu do nóg...
 Odetchnęli wszyscy, bo w martwem milczeniu oczekiwano, że stanie się coś strasznego, więc z ogromną ulgą przypatrywano się panterze, najspokojniej zjadającej olbrzymie kawały chleba z rąk Guru.
 — Może się kiedyś stać niebezpieczną — zauważył ktoś.
 — Bagh nikogo nie skrzywdzi, łagodniejsza jest, niżli koty Mrs. Tracy, i mądrzejsza od wielu, wielu ludzi — objaśniał Mahatma łagodnie.
 — Miałem to dziwne uczucie, że się rzuci na mnie — powiedział Zenon.
 — Nie jest zbyt groźna, ma kaganiec przecież i spiłowane pazury.
 — Tak, ale samą siłą skoku mogłaby zabić, zresztą dosyć już mam samego jej wzroku, straszny... — wstrząsnął się nerwowo.
 — I dlaczego właśnie pana sobie wybrała?
 — Być może dlatego, że siedzę naprzeciw krzesła jej pani, że byłem najbliżej, trudno przecież czemś innem tłumaczyć.