Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/30

o ziemię lub zabrzęczała pszczoła. Słońce świeciło blado, powietrze było ciche i przejęte zapachami jabłek, wróble goniły się z rozkrzyczanemi bandami.
 Napotkali Dosię z fartuchem pełnym nazbieranych owoców.
 — Tylko co miałam was wołać na śniadanie — ozwała się dźwięcznym głosem, białe zęby zagrały w pełnych, czerwonych wargach. Rzęsista była w sobie, urodna, biała na twarzy, dyszała zdrowiem, mocą i radością. Spłonęła pod badawczem spojrzeniem Sewera i uciekła z oczyma.
 — Co dnia ładniejsza — zauważył, gdy się nieco oddalili.
 — To też wciąż walą do niej w konkury.
 — A ona coraz polewką szafuje!
 — Jakby czekała na królewicza! Droży się, aż to wszystkich zastanawia.
 — A może jakowaś skryta inklinacya? — wtrącił badająco.
 — Gdzie zaś, kiedy ona rada wyśmieje każdego i przedrzeźni.
 Uspokojony, że nie podejrzewają jej skłonności do Kacpra, zwrócił rozmowę na spodziewanych gości, cyrkulując przytem ostrożnie ku osobie porucznika Rymkiewicza. Marynia zdradzała się rumieńcami i pomieszaniem, nie ważąc się jednak na wyznania, więc gdy znaleźli się blizko domu, pod zielonym cieniem szpalerów, zagadnął obcesowo:
 — I miałabyś odwagę przeciwić się woli rodzica?
 — Raczej klasztor, niźli tamten narzucony! — wy-