Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/69

działa, gdy Sewer, podjadłszy coś na prędce, wyniósł się z powrotem przed dom.
 Panna Ceśka, podobając sobie w dyskursach, przyciskała go o sprawy publiczne.
 Zbywał ją żartobliwemi słówkami aż się nasrożyła.
 — Waszmość traktuje mnie, jak uprzykrzoną muchę.
 — Rozumiałem, jako niewiastom ciekawsze nowiny o strojach i porządkach...
 — W potrzebie zmacam kury i wydoję krowy, alem ciekawa i drugich materyi.
 — Więc pytaj waćpanna, responsów nie poszczędzę.
 Zczerwieniała się, jakby kto na nią ogniem rzucił, i odwróciła głowę.
 — Byle się waćpanna zbyła dąsów, a powiem wszystko akuratnie.
 — Waćpan sobie ze mną poczyna, jak ze smarkatą! — zerwała się już gniewna.
 — Przepraszam majestat jejmość panny chorążanki.
 Przeszyła go oczyma, niby srogim stychem, i, zagwizdawszy na psy, zbiegła z nimi w dziedziniec do niedźwiedzia, który zsunął się błyskawicznie ze słupa i, wspierając się łapami na jej ramionach, lizał ją po twarzy i szyi, obdarzany wzamian głaskaniem i kuksańcami.
 — Zapalczywa cieciorka, gotowa w sprzeczce wziąć się nawet do obuszka — myślał, patrząc na jej karesy z niedźwiedziem, i roześmiał się z ojcowskich projektów.