Strona:Wacław Filochowski - Przez kraj duchów i zwierząt.djvu/112

szybko też zajęczały dzwonnice kościołów — na alarm dziwnie szybko powypadali na ulicę ludzie z obandażowanemi głowami i wrzaskiem: „ratuj się, kto może, bo trzęsienie ziemi”.
 W niespełna pół godziny po wybuchu patrycjat miasta zebrał się na sesję nadzwyczajną.
 — Słabo jakoś wypadło — rzekł z ponurym akcentem lekarz. — Detonacji całkiem prawie nie było słychać.
 —Nic się nie zatrzęsło — rozpacznie szepnął właściciel kina „Guliwer”.
 — Nasz magister najwidoczniej sfuszerował — stwierdził dentysta, duży autorytet w sprawach miłości i dobrego tonu.
 — Wprawdzie wstrząśnienie nieznaczne, ale zato w mieszkaniach duże szkody, inspektor czuwał nad tem osobiście...
 —Czy wysłano już depesze do województwa, do Warszawy, do Paryża?
 Pytania i odpowiedzi padały ciężkie, od ukrytej w nich troski.
 Miano już przystąpić do obrad. Przyszli wszyscy chyba. Kogóż brak jeszcze?
 — Aptekarza niema!
 Minął kwadrans, pół godziny, a on się nie zjawiał. Uszła wreszcie noc, brudny świt rozlał się na wschodzie, a magistra jak niema, tak niema.
 Sesja zatem nie doszło do skutku, Zaniepokojeni członkowie hunty udali się tam, gdzie TO się miało stać, Pod Królową Bonę, A tam tymczasem...
 Tak, to był nieszczęśliwy wypadek. Przedwczesny wybuch. Aptekarz nie zdążył uciec, gdy minerzy, ofiarnie zrzekłszy się w ostatniej chwili zaszczytów, jemu właśnie podali płonący lont, aby samym natychmiast, co tchu biegiem wracać do miasta.