Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/16

dni drogi niema żywego ducha! A może „ptak“ nie siadł, lecz zleciał?
 Ibn Tassil roześmiał się na tę myśl, uradowany.
 — Dobrze mu tak! niech nie lata po powietrzu, które Allach stworzył tylko dla oddychania!
 Lecz wnet nowa myśl przemknęła błyskawicą przez jego umysł.
 — Jeżeli „ptak“ spadł, to na pewno się rozbił jak ten w zeszłym roku na El-Harra! A jeżeli się rozbił, to rozbili się i jadący nim! A może ci podróżni mieli przy sobie pieniądze lub kosztowności!
 Ostatnia myśl podrzuciła go jak sprężyna.
 Zerwał się na równe nogi, klnąc i łając w duchu własną głupotę.
 Przecież poganiacze, którzy za chwilę dobiegną na miejsce wypadku, mogą obłowić się suto przy zabitych! A on? A on naturalnie nie dostanie z tego nic, bo szelmy nie przyznają się do tego!
 O... Allach! Jakiż ze mnie głupiec! — wykrzyknął, wdrapując się gorączkowo na wydmę.
 Biegnący dotarli już do połowy drogi, dzielącej obozowisko od wydm.
 Ibn Tassil o mało nie zapłakał na ten widok.
 Lecz wnet jakiś pomysł przyszedł mu widocznie do głowy, gdyż oblicze jego rozjaśniło się w złośliwym uśmiechu.