Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom I.djvu/236

230

 — Dlaczegóżbym nie mówiła na seryo? To nie twoja wina, mój biedny Wacławie, ale widzisz, nie wychowano cię do czego innego.
 — To byłaby ostatnia nikczemność, której nigdy nie popełnię!
 Zmieniła nagie sposób mówienia.
 — Ha! — odparła ze smutną goryczą — mistrzem nikczemności jest bezsilność. Nie nauczono cię myśleć o sobie, wystarczać samemu sobie i rachować na siebie. Mówiłam to ciotce wiele razy, ale nie chciała mi wierzyć; a dzisiaj... dzisiaj co poczniesz ze sobą i z ciężarem cudzego życia, któremu podołać nie potrafisz?
 — Wszystko, wszystko, byle nie to coś mówiła. Wiesz dobrze, iż ja tego uczynić nie mogę, a gdybym mógł, nie chciałbym. Ty nie wiesz jak ja ją kocham.
 Oczy jego błyszczały, a cała postać świadczyła o prawdzie słów wyrzeczonych.