Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom I.djvu/90

84

wyglądała jak kwiat, zwarzony nagłym mrozem.
 — Reginko, droga Reginko! zawołała pani Julska.
 Nie słyszała jej, zdawała się głuchą na wszystko, co się mieściło poza obrębem ojcowskiego pokoju.
 — Regino, dziecko drogie! — powtórzyła kobieta, chwytając ją w objęcia.
 Teraz dopiero wzrok Reginy padł na nią i widok ten zbudził ją do rzeczywistości. Z tłumionym okrzykiem, który się w łkanie zamienił, rzuciła się jej na piersi, uwisła na nich całym ciężarem, a usta jej wśród łkań szeptały urywanie: „Matko! o matko!“
 Ruch ten był wymowny, wypowiedział niejako całą moralną istotę dziewczyny. W tej chwili matka ukochanego, ta matka, której to imię dawała w chwili rozpaczy, była jedyną istotą, mogącą dać jej jeśli nie pociechę, to siłę i ukojenie;