Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/156

 Tak wołając, spojrzała na róg ogrodu i dostrzegła świeże siady ucieczki. Gzems muru był oberwany.
 — Patrz Wasza Wysokość! Tam tędy przeszedł. Wyskoczył na ulicę Chochefilet! A, obmierzły człowiek! Ukradł nam srebra!
 Biskup milczał przez chwilę, później podniósł pogodne oczy i rzekł łagodnie do Maglory:
 — A najprzód powiedz, czy te srebra były nasze?
 Maglora umilkła zawstydzona. Nowe milczenie. Biskup mówił dalej:
 — Pani Magloro, niepotrzebnie tak długo miałem u siebie to srebro. Należało się ubogim. A któż był ten człowiek? Oczywiście ubogi.
 — Miły Boże! — odparła Maglora — toć nie dla siebie, ani dla panny je chciałam. Nam wszystko jedno. Ale Waszej Wysokości jest potrzebne: na czem monsinior teraz jeść będzie?
 Biskup spojrzał na nią zdziwiony.
 — Jakto? alboż nie ma talerzy cynowych?
 Maglora wzruszyła ramionami.
 — Cyna ma przykry zapach.
 — Więc talerze żelazne.
 Maglora się skrzywiła.
 — Żelazo ma brzydki smak.
 — Więc — rzekł biskup — miski drewniane.
 Wkrótce podano śniadanie na tym samym stole, przy którym siedział wczoraj Jan Valjean. Jedząc, monsinior Benvenuto mówił z wesołym uśmiechem do siostry milczącej i do Maglory, która mruczała pod nosem, że niekoniecznie potrzeba łyżki i widelca, nawet drewnianego, aby umaczać kawałek chleba w filiżance mleka.
 — Śliczna mi myśl! — mówiła do siebie Maglora, przechadzając się sama — przyjmować takich ludzi, umieszczać przy sobie! Doprawdy, wielkie to jeszcze szczęście, że tylko okradł! A, mój Boże, drżę na myśl samą!