Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/207

 Wiedzcie, że mamy rodziców. Co są, rodzice, o tem nie wiele wiecie. Tak nazywają się ojcowie i matki w kodeksie przyzwoitości i grzeczności dla użytku dzieci. Otóż ci rodzice szlochają, ci staruszkowie wzywają do siebie; poczciwe te i dobre kobieciny zwią nas marnotrawnem i synami, pragną powrotu i obiecują zabić tłuste cielę na nasze przyjęcie. Czmychamy z pola, jak powiedział Bossuet. Odjeżdżamy, odjechaliśmy. Uciekamy w objęciach Lafitta, na skrzydłach Caillarda. Dyliżans do Taluzy wyrywa nas z przepaści, tą przepaścią wy jesteście, piękne małe! Wracamy do towarzystw przyzwoitych, do obowiązków i porządku, wracamy dobrym kłusem, w stosunku trzech mil na godzinę. Ojczyźnie wiele na tem zależy, abyśmy jak wszyscy, byli prefektami, ojcami rodzin, gospodarzami wiejskiemi i radcami stanu. Bądźcie ze czcią dla nas. Czynimy ofiarę. Opłaczcie nas prędko i żywo szukajcie zastępców. Jeśli ten list was smuci, oddajcie go przyszłym kochankom. Bywajcie zdrowe.
 Blizko dwa lata byliśmy waszem szczęściem. Nie miejcież nam tego za złe.
 Podpisano: Blachevelle.
 Fameuil.
 Listolier.
 Feliks Tolomyes
 Post scriptum. „Obiad zapłacony.“
 Cztery dziewczyny spojrzały na siebie.
 Favouryta pierwsza przerwała milczenie:
 — Ha! — zawołała — zawsze to dobra farsa.
 — Wcale pocieszna — rzekła Zefina.
 — Pewnie to Blachevelle wpadł na ten koncept, mówiła Favouryta. Kocham go za to. Odjechał, i po miłości. Historja skończona.
 — Nie — rzekła Dahlja — to pomysł Tolomyesa. Łatwo poznać.