Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/400

 — Ale teraz — mówiła dalej siostra — gdy ujrzy pana mera bez dziecięcia, co jej powiemy?
 — Bóg nas natchnie — rzekł.
 — A przecież nie będzie można skłamać — szepnęła półgłosem siostra.
 Rozwidniało w pokoju. Światło dzienne padło na twarz p. Madeleine. Siostra przypadkiem podniosła oczy.
 — A mój Boże! — zawołała — co się panu stało? masz włosy zupełnie białe!
 — Białe! — powtórzył.
 Siostra Symplicja nie miała zwierciadła; poszukała w pudełku i wyjęła lusterko, którego używał lekarz dla przekonania się, że chory umarł i już nie oddycha. P. Madeleine wziął lusterko, przejrzał się i rzekł:
 — Prawda!
 Wymówił to obojętnie, jakby o czem innem myślał.
 Siostrę mróz przejął, jak gdyby w tem wszystkiem przeczuwała coś nadzwyczajnego.
 Zapytał:
 — Mogę ją widzieć?
 — Czy pan mer nie sprowadzi jej dziecka? — ośmieliła się zapytać siostra.
 — Niewątpliwie, ale na to potrzeba najmniej dwóch lub trzech dni.
 — Gdyby teraz nie zobaczyła pana mera, odparła bojaźliwie siostra, nie wiedziałaby, że pan mer powrócił; łatwiej byłoby zalecić jej cierpliwość, a gdy przywiozą dziecko, oczywiście będzie pewną, że pan mer je przywiózł. Uniknie się tym sposobem kłamstwa.
 P. Madeleine zamyślił się i rzekł po chwili ze spokojną powagą:
 — Nie, siostro, muszę ją widzieć. Kto wie, może mi pilno.
 Zakonnica nie zdawała się zwracać uwagi na to „kto wie“, nadające jakieś tajemnicze i osobliwsze zna-