Słownik etymologiczny języka polskiego/węzeł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
węzeł, węzełek (zamiast węzłek, węzełka), węzłowaty; prasłowiańskie; cerk. (w)ązł, bułg. wŭzel, serb. uzao, czes. uzel, małorus. (w)uzoł; p. wązki, wąza; węzeł, z przyrostkiem -ł (jak węgieł), od cerk. (w)ąz, ‘wstęga’. Tu należy i wężysko, ‘sznur mierniczy’, »morg ma trzy wężyska« (por. pod wązki: wężyć; wężyna, czes. úżina), cerk. (w)ąże, ‘więzy’, słowień. (w)ōże, ‘powróz’, bułg. wŭże; dalej nawęzy, ‘amulety’, wyraz prasłowiański, cerk. naąz, rus. nauz, w biblji nawąz (kaznodzieje tępią gorliwie ale daremnie ten zabobon pogański; mówią i o nawęzaczach albo nawęznikach).
