Śpiewnik kościelny/Magnificat wierszem

Magnificat wierszem

[961]

Magnificat.

Pieśń Najświętszej Maryi Panny. Luc. 1.

Uwielbia dusza moja Stwórcę sego Pana,
I w Bogu Zbawcy swoim jest uradowana.
Bo wejrzał na swą sługę, ubogą, wzgardzoną,
I odtąd już mnie będą zwać błogosławioną.
Albowiem uczynił On cuda niepojęte,
Ten który jest wszechmocny i ma Imię święte.
A litość do całego rozciąga plemienia,
Bojącym się go stałe, udziela zbawienia.
Okazał wielką siłę ramienia swojego,
Rozproszył dumnych myślą serca ich pysznego.
Potężnych władców strącił z ich dumnej stolicy,
A pokorne wywyższył mocą swej prawicy.
Łaknących też napełnił wielkiemi dobrami,
A bogacze odprawił z próżnemi rękami.

Przyjął zaś Izraela dziecię ulubione,
Pomny na miłosierdzie swoje nieskończone.
Jako był przyobiecał niegdyś uroczyście,
Abrahamowi z jego potomstwem wieczyście.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi świętemu,
Jak była na początku i t. d.

Tekst lub tłumaczenie polskie jest własnością publiczną (public domain), ponieważ prawa autorskie do niego wygasły (expired copyright).