[240]
ŻAL.
Strącony okwiat grusz na staw na frunął bielą.
Na skrzek i duży liść okrągły padł grążelom;
Kac ze nieć żółty śpi na habrze wód i gra mi
Błękitnych szklarek rój — rój skier nad ajerami.
Odbijam senną łódź i płynę ku topielom.
Gdzie w pląsach gony ryb przeźroczy nurt popielą,
Gdzie tonie runo chmur i czystość wody plami,
Gdzie szczupak lustro wód przecina płetw ostrzami.
Niekiedy wiosło z dna wywlecze kwiat kaczeńcy.
Niekiedy łodzi burt o suchy trze oczeret —
Siedzibę chmary much. Kapela muszych czered
Dogania senną łódź, i długo za mną dźwięczy
Smętna wy cichy brzęk — jęczenie brzmi komarze:
Oddaję fali ster i wiosło z rąk i marzę...
