Bajki i przypowieści (1856)/Czapla, ryby i rak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Bajki i przypowieści |
| Wydawca | Kazimierz Józef Turowski |
| Data wyd. | 1856 |
| Druk | Karol Pollak |
| Miejsce wyd. | Sanok |
| Indeks stron | |
Czapla stara, jak to bywa,
Trochę ślepa, trochę krzywa,
Gdy już ryb łowić nie mogła,
Na taki się koncept wzmogła.
Rzekła rybom: Wy nie wiecie,
A to o was idzie przecie. —
Więc wiedzieć chciały,
Czego się obawiać miały. —
Wczora
Z wieczora
Wysłuchałam, jak rybacy
Rozmawiali: „Wiele pracy
Łowić wędką lub więcierzem;
Spuśćmy staw, wszystkie zabierzem,
Nie będą mieć otuchy,
Skoro staw będzie suchy.“—
Ryby w płacz, a czapla na to:
Boleję nad waszą stratą,
Lecz można złemu zaradzić,
I gdzieindziej was osadzić;
Jest tu drugi staw blisko
Tam obierzcie siedlisko.
Chociaż pierwszy wysuszą,
Z drugiego was nie ruszą. —
Więc nas przenieś, rzekły ryby. —
Wzdrygała się czapla niby,
Dała się nakoniec użyć,
Zaczęła służyć.
Brała jedną po drugiej w pysk, niby nieść mając
I tak pomału zjadając
Zachciało się nakoniec i skosztować raki.
Jeden z nich widząc, iż go czapla niesie w krzaki,
Postrzegł zdradę, o zemstę zaraz się pokusił,
Tak dobrze za kark ujął, iż czaplę udusił.
Padła nieżywa.
Tak zdrajcom bywa.