[140]
CHWILE.
Stała się cisza pomiędzy borami,
Upalna cisza złotych godzin lata...
Snów najtajniejszych wysłanka skrzydlata —
Błękitna mgiełka — zawisła nad nami,
Pod dalekością bezmierną szafiru,
Gdzie poszarpanych turnic wieżycami
Strzelają w niebo jaworowe Sady.
[141]
Cichy, leciuchny chrzęst drobnego żwiru...
Po mchów posłaniu, po głazów czerwieni,
Wód spływa kryształ, zielony, przeźroczy;
Nad wodą czarne stanęły tojady
I ziół przyziemnych lity pas się mieni,
A z traw przepychu patrzą złote oczy
Wielkich rumianów.
Dziwnie piękny, blady
Gwoździk upaja czarodziejską wonią.
Limby-królowe łzy żywiczne ronią
Za skwirem orłów — mocarzy tęskniące...
W łask majestacie promieniste Słońce,
Umiłowany bóg, panuje ziemi,
Uścisków żarem bezwolną oplata,
Wypija rosy usty płonącemi.
..................
Upalna cisza złotych godzin lata.
Pod wirch idziemy, we mgieł przestwór siny.
Jeszcze przed nami blady księżyc stoi,
Jako ów rycerz w nieskalanej zbroi
Na straży cudów zaśnionej krainy.
Przedziwny błękit, modrość tajemnicza,
Wypełnia szczerby od skały do skały,
U mrocznej turni zawisł obłok biały —
Jaka tam Piękność cudnego oblicza
Na skrzydłach ciszy marzy w jego bieli?...
Gzems ciasny, wązki od przepaści dzieli.
A tam za nami, — gdy odwrócić głowę
Od stromej ściany — hen, w równinnej dali,
Ognista łuna krwawi się i pali,
Powstaje z łoża słońce purpurowe,
Mgieł przedświtowych rozsuwa kotary.
[142]
Kamiennej ścieżki ślad przepada szary.
Trawy — kobierzec traw, bujny, zielony,
Przeczystym srebrem nocnej rosy dziany;
Bezcenny klejnot — rozchylone dzwony
Przecudnych kwiatów, haft ametystowy
Kładą na szmaragd, przysuty perłami,
Między lelui hardych złote głowy.
W błękitny opar obłok się rozpływa.
Ukośne słońca promienie przed nami
Biegną, skier leci ulewa ruchliwa,
Rozpala kwiatów cudnobarwne szycie,
Jakobyś tęczę położył na szczycie.
Z dalekich dziedzin brzmią niedzielne dzwony,
Rozwiewne echa z za światów idące...
W zawrotnej głębi kobierzec barwiony
Hal i dolina, uśmiechnionej łące
Podobna. Wzbiera czar młodzieńczy wiosny
Kipiącą falą zwycięskiej zieleni.
Świetlistą łuską igra wąż strumieni,
Bije ku szczytom chór głosów radosny,
Gra czarodziejska, tęskna hal muzyka...
Echem odbija krzesanica dzika:
...Zagraj że mi, zagraj...
...Na frasunek, na żal...
..................
