Encyklopedia Muzyczna PWM/Szabelski Bolesław

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Elżbieta Dziębowska i inni
Tytuł	Encyklopedia Muzyczna PWM
Wydawca	Polskie Wydawnictwo Muzyczna
Data wyd.	1979-2012
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[426]Szabelski Bolesław, *3 XII 1896 Radoryż (k. Łukowa), †27 VIII 1979 Katowice, pol. kompozytor i organista. 1908–13 uczył się gry na fort. i na org. u J. Łysakowskiego w szkole organistowskiej przy WTM. 1913–15 studiował w konserw. w Warszawie pod kier. M. Surzyńskiego (org.) i R. Statkowskiego (teoria muz.), nast. pracował jako nauczyciel gry na org. i organista katedry w Płocku. Ponownie podjął naukę w konserw. w Warszawie, ucząc się komp. u R. Statkowskiego (1923–25) i K. Szymanowskiego (1927–29). W 1929 rozpoczął pracę w konserw. w Katowicach, gdzie uczył kontrap. i gry na org., a od 1934 — harm., kontrap. i gry na org. w szkole muz. w Cieszynie. Podczas okupacji niem. przebywał gł. w Sadownem (pn.-wsch. Mazowsze), gdzie był org. w kościele parafialnym, komponował i uczył muzyki. Od 1940 działał w Armii Krajowej, pod pseudonimem Chmiel. 1945 objął stanowisko dziekana wydziału pedag. w PWSM w Katowicach. 1946–49 prowadził założoną przez siebie prywatną Szkołę Umuzykalnienia im. K. Szymanowskiego w Katowicach, 1956 prof. nadzwyczajny, 1958 prof. zwyczajny, 1957 kier. Katedry Kompozycji w PWSM w Katowicach. Uczniami Sz. byli m.in. Z. Bargielski, E. Bogusławski, R. Gabryś, H.M. Górecki, J.W. Hawel, Z. Szostak, P. Warzecha i słowac. kompozytor T. Salva; uczniowie darzyli go wielką sympatią i zaufaniem, określali jako człowieka promieniującego szlachetnością i życzliwością. Od 1957 Sz. uczestniczył w pracach Zarządu Gł. ZKP. Jego utwory były często wykonywane na Międzynarod. Festiwalu Muzyki Współcz. „Warszawska Jesień”, od 1956 (III Symfonia i Concerto grosso). Poza granicami Polski Toccatę Sz. spopularyzował L. Stokowski (Chicago 1958). Utwór ten cieszył się też szczeg. powodzeniem w Polsce, stając się niejako wizytówką muz. kompozytora. Sz. nie odbywał wielu podróży muz., wyjątkowo przebywał 1965 na festiwalu w Zagrzebiu w związku z prawykonaniem swego Koncertu fletowego z udziałem S. Gazzelloniego.
Otrzymał nagrody i odznaczenia: Nagrodę Państw. II st. za III Symfonię (1953), nagrody [427]ZKP za osiągnięcia w dziedzinie twórczości muz. i pedagogiki (1961) oraz za całokształt osiągnięć w dziedzinie komp. (1967), nagr. Ministra Kultury i Sztuki II st. za Sonety, Improwizacje i Wiersze (1961) oraz I st. (1976), Order Sztandaru Pracy I klasy (1974), Krzyż Komand. Orderu Odrodz. Polski (1959) i Krzyż Komand. z Gwiazdą Orderu Odrodz. Polski (1977). Rękopisy Sz. znajdują się w BN, oprócz Sonetów, złożonych w Bibl. Akademii Muz. w Katowicach oraz Etiudy i Sinfonietty w Bibl. WOSPRiT^[1].

Tekst udostępniony jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.

1.  Obecnie NOSPR.