Encyklopedia Muzyczna PWM/Woytowicz Bolesław
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedia Muzyczna PWM |
| Wydawca | Polskie Wydawnictwo Muzyczna |
| Data wyd. | 1979-2012 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
1. Woytowicz Bolesław, *5 XII 1899 Dunajowce (Podole), †11 VII 1980 Katowice, pol. kompozytor, pianista, pedagog i działacz muzyczny. Wyrastał w domu o tradycjach muz., jego ojciec i dziadek byli organistami i to pod ich okiem pobierał pierwsze lekcje muzyki. 1912–19 uczył się w ros. męskim gimnazjum klas. w Kamieńcu Podolskim, które ukończył ze złotym medalem; równolegle uczęszczał do średniej szkoły muz., gdzie uczył się u Hanickiego. Z tych lat pochodzą jego pierwsze próby kompoz. (kwartet smyczk., muzyka do sztuki S.I. Nikołajewa Gorbun, kantata). 1920 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Muz. im. F. Chopina w Warszawie w klasie fort. A. Michałowskiego oraz komp.: W. Maliszewskiego, F. Szopskiego, R. Statkowskiego i M. Surzyńskiego. Studiował też prawo na UW. W 1924 uzyskał dyplom w klasie fort. z najwyższym odznaczeniem, w tym samym roku rozpoczął pracę w macierzystej uczelni, prowadząc zajęcia gry na fort. i teorii muz. Jednocześnie rozpoczął działalność koncert., występował w kraju i za granicą, m.in. we Francji, Czechosłowacji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech, w krajach nadbałtyckich, Holandii, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjedn. W 1927 wziął udział w I Międzynarod. Konkursie Pianist. im. F. Chopina, uzyskując w dowód uznania specjalny dyplom. Począwszy od kolejnego konkursu regularnie zasiadał w gronie jury, był również jurorem innych konkursów pianist., m.in. w Bolzano, Montrealu, Budapeszcie, Paryżu i Rio de Janeiro.
W l. 1930–32 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie kontynuował naukę komp. u N. Boulanger, działając równocześnie w tamtejszym Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polaków. Pobyt w Paryżu ukształtował nie tylko preferencje stylistyczne kompozytora (neoklasycyzm), ale i jego późniejszą postawę jako pedagoga. Po powrocie z Paryża przebywał w Warszawie, prowadząc działalność kompoz., koncertową i pedag. w Wyższej Szkole Muz., działał też aktywnie m.in. w TWMP i Organizacji Ruchu Muz. (ORMUZ). W czasie II wojny świat. prowadził w Warszawie kawiarnię Salon Sztuki, w której skupiała się działalność koncert. i konspiracyjna środowiska muz. Urządzał koncerty, pomagając w ten sposób artystom znajdującym się bez środków do życia. W kawiarni występowali m.in. K. Wiłkomirski, E. Umińska, I. Dubiska, duet fort. Lutosławskiego i Panufnika, Z. Drzewiecki, J. Ekier, E. Bandrowska-Turska, A. Didur, recitale dawał też sam B. W. Kawiarnia stanowiła jednocześnie miejsce spotkań muzyków prowadzących tajne nauczanie i uczestniczących w akcji oporu, była punktem kolportażu zakazanych ulotek i gazetek, „przechowalnią” dzieł sztuki, a nawet magazynem broni. 1943 B. W. został aresztowany przez hitlerowców i osadzony na Pawiaku. Przeżycia z tego okresu opisał w opublikowanych po wojnie wspomnieniach (W okupowanej Warszawie). W powstaniu warsz. zniszczeniu uległy 22 rękopisy jego utworów, w tym m.in. Koncert fortepianowy, Concertino na ork. i I Symfonia.
W 1945 rozpoczął pracę w PWSM w Katowicach (obec. Akademia Muz.), gdzie pełnił m.in. funkcję rektora (1946) i dziekana Wydz. Teorii i Kompozycji, kierował też katedrą fort. (1962–63). Od 1963 wykładał też w PWSM w Krakowie, a przejściowo również w Warszawie (1958–61). Pracę pedag. kontynuował do przejścia na emeryturę w 1975, wykształcił wielu kompozytorów (m.in. W. Kilar, W. Szalonek, J. Świder, R. Twardowski, również T. Baird) i pianistów (m.in. M. Sikora-Wojtacha, M. Szraiber, Z. Śliwiński). Obok B. Szabelskiego uznawany jest za twórcę tzw. śląskiej szkoły kompozytorskiej. Po II wojnie świat. działał w ZKP (1951–54 wiceprezes; kilkakrotnie członek zarządu), był zaangażowany w prace Rady Wyższego Szkolnictwa Artyst. przy MKiS, rady programowej wydawnictw na fort. PWM, Rady Naukowej TiFC, również jako autor ministerialnych programów nauczania w wyższych szkołach muz. Zajmował się też pracami edytorskimi, przygotował do wydania szereg utworów fort., m.in. L. van Beethovena, C. Debussy’ego, E. Griega, I. Albéniza i F. Liszta.
Otrzymał liczne nagrody artyst. i odznaczenia państw., m.in.: II nagr. na konkursie kompoz. im. Kronenberga za Koncert fortepianowy (1932), Krzyż Kawal. Orderu Odrodz. Polski (1937), złoty medal za balet Powrót na Międzynarod. Wystawie w Paryżu (1937), nagrodę państw. I stopnia za Symfonię „Warszawską” (1948), Państw. Nagrodę Artyst. I stopnia dla zespołu profesorskiego, który przygotował kandydatów do IV Międzynarod. Konkursu Pianist. im. F. Chopina w Warszawie (1950), Krzyż Ofic. Orderu Odrodzenia Polski (1952), I nagrodę kompoz. na II Festiwalu Muzyki Polskiej za II Kwartet smyczkowy (1955), dwukrotnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1965), dwukrotnie nagrodę ZKP (1958 za całokształt twórczości; 1980 za zasługi dla pol. życia muz. w czasie okupacji hitlerowskiej) i wiele innych.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.