Encyklopedja Kościelna/Aaron
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aaron, syn Amrama i Jochabedy, z pokolenia Lewi (Exod. 6, 16. 20. Num. 26, 59), starszy brat Mojżesza, któremu był dodany za tłumacza przed Faraonem (Exod. 6, 31. 7, 1), gdy szło o wypuszczenie ludu Izraelskiego z Egiptu (r. 1491 przed Chr.). W podróży przez pustynię arabską on z Mojżeszem stał na czele ludu (Mich. 6, 4) i wspólnie z nim odbierał rozkazy Boże, do ogłoszenia ludowi (Exod. 10, 43. 19, 24. 24, 9.) i zastępował Mojżesza podczas jego przestawania z Bogiem na górze Synai (ibid. 24, 13. 14). Wtedy to polecił Bóg Mojżeszowi, żeby Aarona ustanowił arcykapłanem, a synów jego: Nadaba, Abiu, Eleazara i Ithamara kapłanami (Exod. 28, l. Num. 3, 1—3), które to godności miały pozostać dziedzicznemi w rodzie Aarona. (Num. 16, 40). Obrzędu poświęcenia, według Exod. 29, 1 — 37, dopełnił Mojżesz, przez obleczenie wybranych w szaty kapłańskie i namaszczenie arcykapłana wśród ofiar (Levit. roz. 8). Inni członkowie pokolenia Lewi, upatrując w tym akcie samowolę Mojżesza, utworzyli sobie znaczną partję (250 naczelników rodzin) i zażądali, aby każdy bez różnicy mógł być przypuszczony do kapłaństwa (Num. 16, 1 — 3). Nazajutrz (jak Mojżesz polecił) wszyscy stanęli z kadzielnicami, a gdy po perswazjach od swego żądania odstąpić nie chcieli, trzech przywódców tego buntu: Korego, Datana i Abirona, z rodzinami i namiotami ich, ziemia żywcem pochłonęła; 250 zaś starszych zabił ogień wyszły z Przybytku. Na chwilę bunt ustał, lecz wkrótce się powiększył, tak, iż Mojżesz z Aaronom zmuszeni byli szukać przy Arce schronienia. Znów ognień boski spadł na występnych, 14,700 śmiercią ukarał i ustał dopiero wtedy, gdy wśród trupów Aaron wyszedł z ofiarą, dla przebłagania gniewu Bożego (ob. Num. 16, 4 — 50). Po tych dwóch plagach, jeszcze nowym cudem potwierdzone zostało kapłaństwo Aarona i synów jego, przez zakwitnięcie laski, którą na wieczysty dowód przechowywano w Arce przymierza (Num. r. 17). Aaron, pomimo swej gorliwości o dobro ludu, która go posunęła do przygany Mojżeszowi o jego małżeństwo z etjopką (Num. 12, 1), pokazał słabość pod górą Synai, gdy na żądanie ludu kazał ulać złotego cielca (Exod. 32, 1 — 6), na wzór egipskiego Apisa. Zawinił także przy Kades, zwątpiwszy, aby Bóg chciał dalej cuda czynić dla ludu, który ciągle szemrał przeciw Panu. Za to ostatnie ukarany został, iż nie oglądał ziemi obiecanej, lecz umarł przed wejściem do niej na górze Hor (Deuter. 10, 6. mówi, że Aaron umarł w Mosera, co zapewne będzie przezwiskiem góry Hor. Mosera znaczy miejsce poprawy.), gdzie też i pochowany został, w 40 roku po wyjściu z Egiptu (1452 przed nar. Chrystusa), a w 123 życia swego. Lud nosił po nim żałobę przez dni 30. Następcą jego był syn najstarszy Eleazar (Num. r. 20 i 33, 37 — 39). X. W. K.
