Encyklopedja Kościelna/Aleksander II

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom I)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1873
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[123] Aleksander II, był medjolańczykiem z urodzenia i poprzednio nazywał się Anzelm di Badagio. Już jako kapłan, kanonik lateraneński, kongreg. św. Fredjana, w swojém mieście rodzinném, około półowy XI w. zaczął w publicznych mowach silnie napadać na występki kapłanów, szczególnie na symonję i konkubinat. Zostawszy biskupem Lukki, Al. działał dalej w obranym raz kierunku i widział z radością, jak stowarzyszenie Pataria (ob. a.) w Medjolanie na wielką skalę rozpoczęło walkę z zepsutą częścią duchowieństwa. Jedność dążeń wywołała zbliżenie biskupa Anzelma z Hildebrandem i św. Piotrem Damiani, a gdy umarł Mikołaj II, udało się Hildebrandowi, bardzo już wówczas potężnemu, przeprowadzić jednomyślny wybór Anzelma, jako Aleksandra II na Stolicę papieską (1061). Napróżno stronnictwo hrabiego z Tusculum, poparte przez część duchowieństwa i dwór niemiecki, stawiło przeciw niemu antypapieża Cadolausa, biskupa Parmy, pod imieniem Honorjusza II; Aleksander zyskał wkrótce ogólne uznanie i prowadził dalej walkę z zepsutą częścią duchowieństwa, używając do tego Hildebranda i Damianiego, jako doradców i legatów. Wystąpił także przeciwko młodemu a rozpustnemu Henrykowi IV, cesarzowi niemieckiemu, nie dozwalając mu, ażeby się rozłączał z prawowitą swoją małżonką Bertą; ekskommunikował jego złych doradców, a samemu kazał się stawić w Rzymie. Umarł jednak 1073 r., wprzód nim Henryk IV na to się zdecydował. Po nim nastąpił Hildebrand, jako Grzegorz VII. Aleksander dał Władysławowi, księciu czeskiemu, pozwolenie używania mitry. Potępił na dwóch soborach rzymskich r. 1065 rachowanie stopni pokrewieństwa, podług cywilnego kodeksu rzymskiego. Zreformował we Włoszech kanoników regularnych św. Augustyna, którzy na tym półwyspie mieli 700 swoich klasztorów, a w Europie całej 4,550. Ks. K. R.