Encyklopedja Kościelna/Annon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Annon albo Hanno II (święty), arcyb. i elektor koloński, pochodził ze szlachetnego rodu Steusslingen. Opowiadania o jego młodości nie są pewne. Około r. 1050 A. zjawia się na dworze Henryka III i tu odznacza się cnotami kapłańskiemi, niepospolitą wymową i zdolnością w kierowaniu sprawami publicznemi. R. 1056 zostaje arcybiskupem kolońskim i aż do śmierci (r. 1075) zarządza archidjecezją, w duchu Grzegorza VII, pracując nieustannie nad poprawą obyczajów duchowieństwa i walcząc energicznie przeciw świętokupstwu i nałożnictwu. Kolonja zawdzięcza mu wiele kościołów i uposażeń. Działalność Annona nie ograniczała się zarządem archidjecezją. Od r. 1062, zostawszy opiekunem małoletniego cesarza Henryka IV, wielki wpływ wywierał na sprawy państwa i Kościoła. Niejednokrotnie wzywany był do Włoch, dla narad z Papieżami, a głos jego, tak we Włoszech jak i w Niemczech, był szanowany. Na bardzo krotki czas, opiekę nad młodym cesarzem i zarząd państwa przywłaszczył sobie Adelbert bremeński; po jego zaś śmierci, na usilne prośby pełnoletniego już Henryka, Annon, wspólnie z nim, zarządzając państwem, odznaczył się mądrością i bezstronném wymiarem sprawiedliwości. Przedewszystkiém zaś starał się pogodzić cesarza z Papieżem i ze wszystkimi jego przeciwnikami, oraz powstrzymywać go od niesprawiedliwości i nierozumnych wybryków. W końcu widząc, jak bezskuteczne nieraz były jego najlepsze chęci, znużony daremnemi usiłowaniami, usunął się A. od spraw publicznych 1073. Znakomity historyk protestancki Voigt, tak się o nim wyraża: „Żaden z książąt całego państwa nie wyrównał mu, pod względem doświadczenia i przenikliwości w polityce, prawości w postępowaniu, wykształcenia umysłowego i troskliwości o dobrobyt ludu.“ Współcześni Annona wielkie oddają mu pochwały: nazywają go djamentem najcenniejszym, kwiatem i światłem Niemiec. Grzegorz VII pokładał w nim zupełne zaufanie. Kościół pamiątkę św. Annona obchodzi 4 Grudnia. Wysławiano go już w starożytnych pieśniach, noszących jego imię, a znajdujących się w dziele Schillera, p. t.: Tesaurus Antiq. Teut. t. I i w Teutsch. Magazin z r. 1791. Cf. Lambertus Schaffnab. i Voigt, Gregor VII. (Hefele). J.
