Encyklopedja Kościelna/Askalon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Askalon, jedno z pięciu głównych miast filistyńskich, przyznane przez Jozuego pokoleniu Judy, ale, albo krótko tylko, albo nigdy nie było w jego posiadaniu, bo nie ma nigdzie śladu jego tam panowania. A. leżał nad morzem Śródziemném, pomiędzy Gazą a Azotem, o 520 stadjów od Jerozolimy (Jos. de Bell. Jud. III 2, 1). Okolica była bardzo żyzna, osobliwie w rośliny korzenne i wino. Sławne tam były cébule Askalońskie (Plin. XIX 32. Strabo XVI 2, 29). Czczono tam szczególniej Derketo, syryjską Wenerę, pół kobiety, pół ryby. Względem ludu izraelskiego, Askalon miał takie samo stanowisko jak i Azot, ztąd prorocy często grożą mu karą Boską (Amos. 1, 8. Sof. 2, 4. Jer. 25, 20. 47, 6. Zach. 9, 5). Tu Samson pobił 30 Filistynów (Sęd. 14, 19). Jonatan dwa razy zdobył A. (I Mach. 10, 86. 11, 60); upiększał go Herod, budując łaźnie i zakładając wodociągi (Jos. de Bell. Jud. III 2, 1). Mieszkańcy A. jak wprzód dla żydów, tak później dla chrześcjan byli nieprzyjaźni: za Juljana zabijali starców i dziewice chrześcjańskie; krzyżowcom szkodzili, jak mogli. Pomimo tego, chrystjanizm wcześnie znalazł tu wyznawców, a na soborach: nicejskim, konstantynop. 381, djospolit. 415, chalcedoń. i jerozolimskim 536 podpisywali się biskupi askalońscy (Raumer, Palästina s. 172) (Welte).
