Encyklopedja Kościelna/Atenagoras
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Atenagoras, grek, najprzód pogański filozof; lecz gdy zamierzył pisać przeciw chrystjanizmowi i w tym celu rozczytywać się w Piśmie św., nawrócił się do wiary chrześcjańskiej. Po nawróceniu, z Aten udał się do Aleksandrji, gdzie prowadził szkołę katechetyczną i wykładał filozofję platońską. Szczegóły te opowiada Filip (ob.) Sidetes, w pozostałym fragmencie De schola catechet. Alexandr. Athenagoras zostawił dwie obrony chrystjanizmu: 1) Apologja czyli poselstwo za chrześcjanami, πρεσβεία περὶ χριστιανῶν, które był podał Markowi Aureljuszowi i synowi jego, Luc. Aurel. Kommodowi, cesarzom[1]. Żąda tam, aby chrześcjanie byli sądzeni na mocy takich samych praw, jak zbrodniarze (t. j, aby im wprzód jakiej zbrodni dowiedziono, a nie karano za samo wyznanie) i zbija fałsze przeciw nim rozsiewane. Odznacza się spokojnym i umiarkowanym tonem. 2) Περὶ αναστάσεως των νεκρῶν (o zmartwychwstaniu umarłych). W dziele tém najprzód odpowiada na wątpliwości, jakieby przeciw zmartwychwstaniu umarłych można postawić; dalej stawia dowody za tym dogmatem przemawiające. Legationem przełożył Konrad Gesner, a księgę o Zmartwychwstaniu, Piotr Nannius. Oba te przekłady z tekstem grec. wydał Henryk Etienne (Stephanus), ze swemi objaśnieniami (Paris 1557). Inne wydania ob. Walch, Biblioth. Patristica, ed. Danzius. Najnowsze wydanie w Corpus apologetar. christianor. saeculi secundi, ed. J. C. T. Otto, Jenae t. 7, p. t. Ath. philosophi atheniensis Opera omnia (grec. i łac.). 1857. i jednocześnie Ath. Supplicatio pro christianis gr. et cat., ed. L. Paul, Halis. 1857. W XVI w. zmyślono (jak okazał Dan. Huet, w Diatribe de origine fabularum Romanensium) i pod tego Atenagorasa imię podszyto księgę O prawdziwej i doskonałej miłości, której grecki egzemplarz, niby ze wschodu sprowadzony (w XVI w.), nie wiadomo gdzie się znajduje. Znane jest tylko tłumaczenie franc., p. t. Du vray et parfait amour, escrit en grec par Athenagoras philos. athen., contenant les amours honestes de Theogone et de Charide, de Pherecides et de Melangenie, à Paris 1612. Przekładał to (jeżeli nie zmyślił) Fumeé de Genille (Fumeius), a wydał Bernard de Saint-Jorry. Clarisse, De Athenagorae vita, scriptis et doctrina, Lugd. Bat. 1819. X. W. K.
- ↑ W Legatio pro Chr., Luc. Commodus tytułowany jest Augustus; a że tę godność otrzymał dopiero r. 177; przeto Legatio, nie była wcześniej pisaną.