Encyklopedja Kościelna/Azjarchowie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Azjarchowie. Dzie. Apost. mają ten wyraz 19, 31, w tekście greckim τινές δε Ἀσιαρχῶν. Alytarchia była, w prowincjach rzymsko-azjatyckich, urzędem publicznym, podobnym do edylostwa w Rzymie, mającego czuwać nad igrzyskami i walkami gladjatorów, wyprawianemi na cześć bogów i cesarza, a na które azjarchowie sami łożyli koszta (zkąd ich nazwa, może od alites, liktor, sługa publiczny, którym przewodniczyli). Według rozmaitych prowincji, nazywali się syrjarkami, kappadokarkami, licjarkami. Azjarchowie tedy byli edylami Azji, to jest Azji właściwej, Asia propria. Każde miasto wybierało jednego poważnego obywatela, niekoniecznie kapłana, do spełniania tego obowiązku. W czasie jesiennego porównania dnia z nocą, ci wybrani zbierali się do jednego z głównych miast Azji, Efezu, Smyrny i t. p., wybierali dziesięciu z pomiędzy siebie i ci właśnie formowali właściwe kollegjum, τὸν κοινόν, którego urząd trwał przez jeden rok. Tych dziesięciu wybierało z pomiędzy siebie prezydenta, którego potwierdzał prokonsul; był to azjarcha najwyższy; liczono lata według ich imion, jak według imion konsulów w Rzymie (Euseb. Hist eccl. IV 15). Tertuljan nazywa ich praesides sacerdotales (De spect., 2); Rufin nazywa ich numerarios (Euseb. Histor. eccl., IV 15). Cfr. Wesseling, Diss. de Asiarchis, Ultraj. 1753.
