Encyklopedja Kościelna/Benedicamus Domino!
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Benedicamus Domino! Błogosławmy Panu! dziękujmy Panu! Jest to formuła liturgiczna, często powtarzana przy końcu w pacierzach kapłańskich, tudzież przy Mszy św. nieżałobnej, gdy się nie mówi, albo nie śpiewa na początku Gloria in excelsis. Odpowiada się na to: Deo gratias! Bogu dzięki! jako ostateczne podziękowanie Panu Bogu, że nam dozwolił swą chwalę opiewać. Zwyczaj mówienia albo śpiewania we mszy Benedicamus Domino, zamiast Ite missa est, ztąd oczywiście pochodzi, że w dni pokuty, w pierwotnym kościele, po Mszy jeszcze śpiewano psalmy, lub inne modły; ztąd nie rozpuszczano wiernych przed Ite m. e., lecz celem zachęcenia ich do dalszej modlitwy, śpiewano Bened. Dno. X. S. J.
