Encyklopedja Kościelna/Bethoron
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bethoron, hebr. Beth-horon (miejsce wydrążenia, wąwóz), 70 βαιϑωρών, u Józefa Flawjusza βαιϑωρώ, βαιϑώρα, βεϑωρόν; nazwisko dwóch miast w pokoleniu Efraima, na południowej jego granicy, stykającej się z Benjaminem (Jos. 16, 3. 5), niedaleko od Galgali (Jos. 10, 10...). Dla odróżnienia, jedno nazywało się Bethoron dolném, czyli niższém (B. tahthon, Jos. 16, 3. 18, 13), drugie — górném, albo wyższém (B. eljon, Jos. 16, 5). Zapewne Ascensus Bethoron (Jos. 10, 11) i Descensus Bethoron (Jos. 10, 12. I Mach. 3, 16. 24) to samo mają znaczenie, co Bethoron górne i dolne. Oba te miasta były o 12 mil rzymskich, w północno-zachodniej stronie, od Jerozolimy odległe, na drodze do Nicopolis. Zbudowała je Sara (hebr. Seera), córka Efraima, przed wyjściem Izraelitów do Egiptu (I Par. 7, 24). Po zdobyciu Palestyny przez Jozuego, Bethoron oddane zostało Lewitom (Jos. 21, 22). Salomon najprzód Bethoron dolne (III R. 9, 17), a potém i górne ufortyfikował (II Par. 8, 5); przez co uczynił je kluczem Jerozolimy. Za św. Hieronima były tu już tylko nędzne dwie wioski; dziś noszą u Arabów te same nazwy, co dawniej: Beit-ur-el-tahta (Betoron dolne) i Beit-ur-el-foka (Betoron górne). X. W. K.
