Encyklopedja Kościelna/Bonifacy V Papież
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bonifacy V, rodem z Neapolu, archidjakon in titulo S. Sixti, Papieżem został 23 Grud. 619 r. Troskliwość swoję dla rozkwitającego, ale i zagrożonego kościoła w Anglji, okazał najprzód przesłaniem listów zachęcających do Mellitusa, przeniesionego ze stolicy biskupiej w Londynie na arcybiskupią w Kanterbury, i do Justusa, bpa Rochester; następnie (624 r.) udzieleniem palljusza i rozległych praw metropolitalnych Rufusowi, który po Mellitusie nastąpił na arcybiskupów w Kanterbury. W poprzednim, wraz z palljuszem przesłanym, liście, chwali B. staranność, z jaką Rufus uczy Etelwalda, syna Etelberta. Były widoki, że przez małżeństwo Edilburgi, córki Etelberta, z Edwinem, królem Northumberlandu, i tego króla będzie można zyskać dla chrystjanizmu Edilburga, która przy zaślubinach zastrzegła sobie swobodne wyznawanie chrześcjańskiej religji, zabrała z sobą Paulina, wyświęconego na biskupa Yorku; a Papież, na wiadomość o tém małżeństwie, nie omieszkał nakłaniać króla Edwina do przyjęcia chrześcjaństwa, a królowę do nawrócenia męża, przysyłając do obojga listy i podarunki (Mansi, X 550 et sqq). Nie dożył jednak B. nawrócenia Edwina, który dopiero 627 r. Chrzest przyjął: Papież ten zaś um. 22 Paźdz. 625 r. Za jego rządów przypada publiczne wystąpienie Mahometa. — Anastazy (1, 119) chwali łagodność i szczodrość Bonifacego, szczególniej względem duchowieństwa, i przytacza wiele jego dekretów, dotyczących ważności testamentów, prawa schronienia w kościołach i czci świętych relikwji. Po Bonifacym V nastąpił Honorjusz I.
