Encyklopedja Kościelna/Burchard z Biberach

	<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom III)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1874
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron

›››

[54] Burchard. 1. z Biberach (w górnej Szwabji), ur. w drugiej półowie XII w. Za młodu podróżował po Włoszech (ok. 1198 r.); wyświęcony na kapłana w Konstancji (1202), wstąpił do norbertanów w Schussenried (djec. konstancjeńska) ok. r. 1205; w 4 lata potém wybrany na przełożonego, jeździł do Rzymu (1211) po zatwierdzenie przywilejów swego klasztoru; wreszcie powołany na przełożonego do Uroperg (między Ulmem i Augsburgeim), tamże † 1226 r. Opisał dzieje Fryderyka I, ces., p. t. Historia Friderici imp. magni hujus nominis primi, ducis Suevorum et parentelae suae (bez miejsca i roku, podobno w Augsburgu 1475, wydanie bezimienne; drugi raz ed. G. A. Christmann, Ulmae 1790, 4-o). Dzieło to wchodzi w skład Chronici Urspergensis (ob. Ekkehard), jako kontynuacja od r. 1126—1226. Burchard oddany jest całą duszą partji gibellinow, nienawidzi gwelfów. Z tego to powodu Chronicon Urspergense było szczególniej przez protestanckich pisarzy XVI w. wysławiane. Dawniejsze dzieje od r. 1126, o Lotarjuszu II i Konradzie III, początkach panowania Fryderyka I, aż do r. 1167 wziął B. z Mnicha Weingarteńskiego^[1]; następne z jakiejś kroniki włoskiej, pisanej przez księdza Jana z Kremony; z bezimiennej Historia brevis occupationis et amissionis terrae sanctae (1095—1197, [55]ap. Eccard Corpus histor. medii aevi, II 1349...). W tej kompilacji wiele nieładu i błędów, może z tej przyczyny, że gdy klasztor urspergski spalił się (1225), gotowy rękopism Burcharda także spłonął, a tylko z notat pozostałych zesztukował tę część Konrad z Lichtenau, kontynuator Burcharda. Własne dzieło Burcharda rozpoczyna się z ostatniemi laty Henryka VI i kończy się na r. 1226. Pomimo swej stronniczości, ważném jest źródłem do dziejów XII i XIII w., gdyż zawiera wiele dokumentów i genealogji. Ob. Abel, Historia Friderici, w Pertz’a Archiv. d. Gesellsch. für d. ält. deut. Geschichtskde. t. XI s. 81, 112. X. W. K.

↑ Chronicon de Guelphis principibus, seu Genealogia Welphonis ducis (an. 819—1180), auctore Monacho Weingartensi (ap. Hess, Monumenta Guelfor. p. 1—47, ap. Leibnitium, Scriptores rer. Brunsvic. t. I s. 781, Supplem. et emendat. ibid. t. III s. 657), jak się domyśla Hess (op. c. Prodrom.) ma pochodzić od opata Wernera, † 1188 r.

[1] Chronicon de Guelphis principibus, seu Genealogia Welphonis ducis (an. 819—1180), auctore Monacho Weingartensi (ap. Hess, Monumenta Guelfor. p. 1—47, ap. Leibnitium, Scriptores rer. Brunsvic. t. I s. 781, Supplem. et emendat. ibid. t. III s. 657), jak się domyśla Hess (op. c. Prodrom.) ma pochodzić od opata Wernera, † 1188 r.

[1]