Encyklopedja Kościelna/Burchard z Biberach

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł Encyklopedja Kościelna (tom III)
Redaktor Michał Nowodworski
Data wyd. 1874
Druk Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

Burchard. 1. z Biberach (w górnej Szwabji), ur. w drugiej półowie XII w. Za młodu podróżował po Włoszech (ok. 1198 r.); wyświęcony na kapłana w Konstancji (1202), wstąpił do norbertanów w Schussenried (djec. konstancjeńska) ok. r. 1205; w 4 lata potém wybrany na przełożonego, jeździł do Rzymu (1211) po zatwierdzenie przywilejów swego klasztoru; wreszcie powołany na przełożonego do Uroperg (między Ulmem i Augsburgeim), tamże † 1226 r. Opisał dzieje Fryderyka I, ces., p. t. Historia Friderici imp. magni hujus nominis primi, ducis Suevorum et parentelae suae (bez miejsca i roku, podobno w Augsburgu 1475, wydanie bezimienne; drugi raz ed. G. A. Christmann, Ulmae 1790, 4-o). Dzieło to wchodzi w skład Chronici Urspergensis (ob. Ekkehard), jako kontynuacja od r. 1126—1226. Burchard oddany jest całą duszą partji gibellinow, nienawidzi gwelfów. Z tego to powodu Chronicon Urspergense było szczególniej przez protestanckich pisarzy XVI w. wysławiane. Dawniejsze dzieje od r. 1126, o Lotarjuszu II i Konradzie III, początkach panowania Fryderyka I, aż do r. 1167 wziął B. z Mnicha Weingarteńskiego[1]; następne z jakiejś kroniki włoskiej, pisanej przez księdza Jana z Kremony; z bezimiennej Historia brevis occupationis et amissionis terrae sanctae (1095—1197, ap. Eccard Corpus histor. medii aevi, II 1349...). W tej kompilacji wiele nieładu i błędów, może z tej przyczyny, że gdy klasztor urspergski spalił się (1225), gotowy rękopism Burcharda także spłonął, a tylko z notat pozostałych zesztukował tę część Konrad z Lichtenau, kontynuator Burcharda. Własne dzieło Burcharda rozpoczyna się z ostatniemi laty Henryka VI i kończy się na r. 1226. Pomimo swej stronniczości, ważném jest źródłem do dziejów XII i XIII w., gdyż zawiera wiele dokumentów i genealogji. Ob. Abel, Historia Friderici, w Pertz’a Archiv. d. Gesellsch. für d. ält. deut. Geschichtskde. t. XI s. 81, 112. X. W. K.




  1. Chronicon de Guelphis principibus, seu Genealogia Welphonis ducis (an. 819—1180), auctore Monacho Weingartensi (ap. Hess, Monumenta Guelfor. p. 1—47, ap. Leibnitium, Scriptores rer. Brunsvic. t. I s. 781, Supplem. et emendat. ibid. t. III s. 657), jak się domyśla Hess (op. c. Prodrom.) ma pochodzić od opata Wernera, † 1188 r.