Encyklopedja Kościelna/Bussierre Maria Teodor Renouard
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bussierre Maria Teodor Renouard, wicehrabia de, ur. 18 Czerw. 1802 r. w Strasburgu. Ojciec jego był katolikiem, matka zaś protestantką, i przy ślubie zastrzegła sobie, że wszystkie dzieci w jej wierze będą wychowane; w skutek czego i Teodor był także protestantem. Po ukończeniu nauk obrał sobie zawód dyplomatyczny: był przy ambasadzie francuzkiej w Monachjum, potém w Wiedniu. Z tego ostatniego miasta za urlopem odbył podróż na wschód, którą opisał w Listach o wschodzie (Lettres sur l’Orient, Strasb. 1829, 2 v. 8-o). R. 1829 ożenił się z panną Humann, córką późniejszego ministra finansów za Ludwika Filipa. Wpływ tej pobożnej niewiasty, jej ciotki, jako też hr. La Ferronnays (ministra spraw zagranicznych, a od r. 1829 zamieszkałego w Rzymie) i innych katolików, z którymi często B. przestawał, przygotowały go do przejścia na łono Kościoła 8 Lut. 1837 r. Szczerości swego nawrócenia i gorliwości ku wierze katolickiej dał dowody w pracach literackich, gdzie na podstawie historycznej wykazywał fałsz protestantyzmu. Do takich należą jego dzieła: O zgodności katolicyzmu z zasadami głoszonemi w pierwszych wiekach (La foi de nos pères, ou la perpetuité du catholicisme, ouvrage dedié a ses anciens correligionnaires, Paris 1844); O rozszerzeniu się protestantyzmu w Alzacji (L’établissement du protéstantisme à Strasbourg et en Alsace, d’aprés les documents inédits, Paris 1856; Histoire du devéloppement du protestantisme à Strasbourg et en Alsace depuis l’abolition du culte catholique jusqu’à la paix de Haguenau, Strasb. 1859, 2 v.); o niektórych sektach protestantyzmu: Les anabaptistes; Histoire du lutheranisme, de l’anabaptisme et du règne de Jean Boekelsohn à Munster, Plancy 1853; Histoire de la guerre des paysans (XVI siècle), ibid. 1852, 2 v. Napisał też kilka żywotów śś.: Histoire de Ste Odile patronne d’Alsace, Paris 1842, 1853; Vie de Ste Française Romaine, ib. 1848; Histoire de Ste Radegonde reine, Plancy 1849, Par. 1864; Histoire de S. Vincent de Paul, Par. 1850, 2 vol.; Le Pérou et S. Rose de Lima, Paris 1863; Les Oeuvres de S. Catherine de Gênes, 1854; Culte et pélerinages de la Très-Sainte-Vierge en Alsace, Paris 1862; Fleurs dominicaines, ou les mystiques d’Unterlinden à Colmar, Paris 1864; Histoire des réligieuses dominicaines du couvent de S. Marguérite et de St. Agnès a Strasbourg, Strasb. 1860. Wreszcie napisał Historję odszczepieństwa w Indjach (Histoire du schisme portugais dans les Indes, Par. 1854); Le sept basiliques de Rome, ou visite de sept églises, ib. 1845, 2 v. 8-o, oprócz artykułów w perjodycznych pismach. Bussierre wpłynął na nawrócenie wielu osób, między innemi Alfonsa Ratisbonne (ob.). Pius IX mianował go komandorem orderu św. Grzegorza i Chrystusowego. B. † w swej posiadłości, w zamku Reichshoffen, d. 21 Stycznia 1865 r. Ob. D. A. Rosenthal, Die Convertifenbilder t. III cz. I str. 180. X. W. K.
