Encyklopedja Kościelna/Caprara Jan
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Caprara Jan, ur. 29 Maja 1733 r., pochodził z rodziny Monte Cocolli. R. 1758 mianowany wice legatem w Rawennie, później nuncjuszem w Kolonji i Lucernie, a nareszcie w Wiedniu, gdzie roztropném swojém postępowaniem zapobiegł otwartemu zerwaniu stosunków Stolicy Apostolskiéj z dworem wiedeńskim. Caprara został wynagrodzony kardynalstwem 8 Lipca 1792 r. Pius VII dał mu biskupstwo Jesi i, na żądanie pierwszego konsula, mianował go legatem a latere w Paryżu, dokąd przybył 4 Paźd. 1801 r. i po zawarciu konkordatu mógł na Wielkanoc 1802 r. obchodzić uroczystość przywrócenia katolickiego Kościoła we Francji. Przeciw artykułom tak zw. organicznym, dodanym do konkordatu przez konsula, protestował w energicznej nocie, przesłanej Talleyrandowi 18 Sierp. 1803 r. Otrzymał pozwolenie sprowadzenia do Rzymu zwłok Piusa VI, pochowanego w Walencji. Po zawarciu włoskiego konkordatu, Napoleon mianował go arcybiskupem medjolańskim; w téj godności błogosławił on koronę żelazną, którą cesarz sam sobie włożył na głowę 28 Maja 1805 r. Nie rezydował jednak w djecezji, lecz jako legat przebywał w Paryżu. Pod koniec życia, jednocześnie z dolegliwościami pochodzącemi z wieku, stracił dawną energię i roztropność tak dalece, że 20 Lipca 1806 r., zgodnie z życzeniem Napoleona, napisał list do Papieża, uwięzionego w Savonie, namawiający go do przychylenia się do żądań cesarza. Um. 21 Lipca 1810 r. w Paryżu; cały swój majątek zapisał szpitalowi w Medjolanie. Cf. D’Haussonville, L’Eglise romaine et le premier empire, Paris 1868 i n. t. I r. IX... (tłum. pol. przez ks. Fr. Chmielewskiego, p. t. Kościół we Francji na początku XIX wieku, w Przeglądzie Katol. 1872 i 1873 r.).
